ACTIVIDADE9

ACTIVIDADE9.PDF
Crea unha nova entrada (ou publicación)no teu blog co nome ACTIVIDADE9.
Os conceptos están definidos nas páxinas 49 e 50 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:

(0.75 puntos) Módems (ADSL,cable e USB). Busca unha imaxe de cada un na rede.
(0.75 puntos) Router. Busca unha imaxe na rede.
(0.5 puntos) Dispositivo PLC. Busca unha imaxe na rede.
(1 punto) Cableado de rede. Busca imaxes na rede onde aparezan os conectores RJ45 e ST e cables de par trenzado apantallado e fibra óptica. Nestes últimos deben estar indicadas as suas partes.

Módems:
Os módems son dispositivos que permiten enviar ou recibir información a través dunha liña analóxica ou dixital. A palabra módem provén dos termos Modular-DEModular e a súa misión consiste en converter o sinal dixital do computador en analóxica e viceversa.
En función da tecnoloxía utilizada para transmitir a información distínguense varios tipos:

• Módem ADSL. Utiliza o fío de cobre dunha liña telefónica para transmisión de datos de alta velocidade. Esta tecnoloxía denomínase asimétrica debido a que a capacidade de descarga (desde a rede ata o usuario) e a capacidade de subida de datos (en sentido inverso) non coinciden. A tecnoloxía que se emprega, ADSL2, ADSL+2 Ou VDSL, proporciona gran ancho de banda que permite integrar na mesma liña de voz, datos, vídeo e televisión de alta calidade, polo que é unha das máis utilizadas.

• Cable módem. Deseñado para modular o sinal de datos sobre unha infraestrutura de conexión por cable. Utilízase xeralmente para acceder a servizos de televisión por cable, adicionalmente, proporcionan acceso a Internet de banda ancha.

• Módem USB. Utiliza a banda ancha móbil para obter Internet en calquera lugar e momento, sempre que se dispoña de cobertura. Ofrece diferentes velocidades en función do tipo de de conexión, GPRS, 3G ou 4G. Os teléfonos intelixentes pódense configurar como módem co que conectar outros dispositivos inalámbricamente.

Router:
Un router é un dispositivo que permite interconectar diferentes redes informáticas, seleccionando a ruta de comunicación máis adecuada para o envío de datos. A maioría de routers tamén inclúen un módemn coa tecnoloxía adecuada para conexión a Internet.

Dispositivo PLC:
A tecnoloxía PLC (Power Line Communications) utiliza a liña eléctrica convencional para a transmisión de datos. Os dispositivos PLC teñen unha función similar á dun módem, aínda que neste caso utilízanse a rede eléctrica para a transmisión de datos. O seu iso permite, entre outras cousas, o acceso a Internet mediante banda ancha, a transmisión de vídeo de alta definición e o uso de telefonía IP.

Cableado de rede

O cable é uns dous medios de conexión utilizado nas redes para transmitir datos. Existen diferentes tipos de cable:

Cable coaxial. Está formado por un fío condutor central, protexido das corrente eléctricas externas por unha malla de cobre. É similar ao que se usa para a antena de televisión, anque actualmente está en desuso.

Cableado de par trenzado. Está constituído por catro pares fíos. Cada par está entrelazado para diminuír a interferencia eléctrica e evitar que se acoplela sinal entre os pares. Dentro deste cableado distínguense os seguintes:

UTP. É un cable non apantallado. É de baixo custo pero sensible a interferencias, polo que produce máis erros que outros cables. 

 STP. É un cable apantallado, é dicir, ten unha malla metálica ao redor do cableque protéxeo das interferencias electromagnéticas.

ACTIVIDADE7

ACTIVIDADE7.PDF 

Crea unha nova entrada (ou publicación)no teu blog co nome ACTIVIDADE7.

Os conceptos están definidos nas páxinas 44 e 45 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes: 

Disco duro. Busca imaxe ou imaxes na rede onde apareza a estrutura dun disco magnético de xeito similar á figura 27 da páxina 44 do libro. 

Memorias Flash. Busca 2 imaxes na rede (USB e tarxeta de memoria). 

Unidade de estado Sólido. Busca unha imaxe na rede. 

DISCO DURO:

Un disco duro é un dispositivo magnético utilizado para almacenar gran cantidade de información. Componse de varios pratos, apilados nun mesmo eixo que vira a gran velocidade dentro dunha caixa metálica selada. Entre os pratos están situadas as cabezas de lectura-escritura que len e escriben nas dúas caras do disco.

Dependendo da tecnoloxía utilizada para a transferencia de datos, os discos duros poden ser de varios tipos:IDE, SCSI, SATA, SAS, etc. O seu tamaño aumentou vertiginosamente, pasando do primeiro disco duro de 5MB, que pesaba unha tonelada, aos discos actuais de varios TB cun tamaño algo maior que un teléfono móbil.

Estrutura dun disco magnético:

Nun disco magnético diferéncianse: 

Caras: superficies superior e inferior de cada disco. 

Pistas: círculos concéntricos en que se divide cada cara do disco. 

Sectores: divisións que se fan en cada pista. 

Cilindros: conxunto de pistas que están aliñadas verticalmente en todas as caras. Este utilízase nos discos duros, posto que neles hai varios con pistas en ambas as caras. 

MEMORIA FLASH:

A memoria flash é un sistema de almacenamento estático que non necesita corrente para manter gardados os datos. Funciona mediante impulsos eléctricos e alcanza velocidades de funcionamento moi superiores a outros dispositivos, porque permite ler e escribir datos de forma simultánea.

Converteuse nun soporte de uso habitual para almacenar e transportar información xa que, entre as súas características destacan a súa gran capacidade, as súas pequenas dimensións, o seu prezo alcanzable, a súa gran resistencia, a posibilidade de usala en dispositivos de diferente tipo e a súa facilidade de emprego. Iso si, a vida dunha memoria flash non é indefinida: cífranse entre cen mil e un millón as veces que se pode gravar información nela.

Os tipos de memorias flash máis empregadas son: 

• Memorias USB. Pequenos dispositivos cun chip de memoria flash. Conéctanse ao computador a través do porto USB en quente, é dicir, aínda que estea aceso. Xeralmente, non hai que instalar ningún software nin driver para utilizalas, xa que o sistema operativo recoñéceas automaticamente. 

 

• Tarxetas de memoria. Son soportes de almacenamento utilizados habitualmente en cámaras dixitais e móbiles, polo que se adoitan conectar ao computador a través dun lector de tarxetas de memoria para transferir a súa información. Existen multitude de tipos e formatos, en función do fabricante; algúns dos máis comúns son SD, Mini SD, MicroSD, NanoSD, Compact Flash, Memory Stick, xD,MMc, etc. 

UNIDADE DE ESTADO SÓLIDO:

Unha unidade de estado sólido ou SSD (Solid State Driver) é un dispositivo de almacenamiento secundario de gran capacidade e alta velocidade. Ten o mesmo uso que os discos duros. 

Tema 2.

Google sites: 

ACTIVIDADE1.pdf

Crea un arquivo en Open Officce Writer en formato libre (tamaño de letra 12). Os conceptos están definidos nas páxinas 30 e 31 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:

•     Hardware e Software. 
•     Definición da Arquitectura Von Neuman cunha imaxe ou esquema representativo.

Tema 2 Hardware. Actividade3

ACTIVIDADE3.pdf

Crea un arquivo en Open Officce Writer en formato libre (tamaño de letra 12). Os conceptos están definidos nas páxinas 34 e 35 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:

• Placa Base. Busca imaxe na rede dunha placa base onde aparezan identificados os seus zócalos localizando onde se conectan os distintos compoñentes.
• Chipset.
• Microprocesador. Busca imaxe na rede.

ACTIVIDADE5.pdf

Crea un arquivo en Open Officce Writer en formato libre (tamaño de letra 12). Os conceptos están definidos nas páxinas 38 e 39 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:

• Portos de Comunicación. Busca imaxe ou imaxes na rede onde aparezan identificados, como mínimo, os portos da figura 15 da páxina 38 do libro.
• Tarxetas de expansión. Busca imaxes na rede onde aparezan identificadas tarxeta de son e tarxeta gráfica cos seus conectores. 

ACTIVIDADE7.PDF

Crea unha nova entrada (ou publicación)no teu blog co nome ACTIVIDADE7.

Os conceptos están definidos nas páxinas 44 e 45 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:
Disco duro. Busca imaxe ou imaxes na rede onde apareza a estrutura dun disco magnético de xeito similar á figura 27 da páxina 44 do libro.
Memorias Flash. Busca 2 imaxes na rede (USB e tarxeta de memoria).
Unidade de estado Sólido. Busca unha imaxe na rede.

Un disco duro

Un disco duro é un dispositivo magnético utilizado para almacenar gran cantidade de información. Componse de varios pratos, apilados nun mesmo eixo que vira a gran velocidade dentro dunha caixa metálica selada. Entre os pratos están situadas as cabezas de lectura-escritura que len e escriben nas dúas caras do disco.

Dependendo da tecnoloxía utilizada para a transferencia de datos, os discos duros poden ser de varios tipos:IDE, SCSI, SATA, SAS, etc. O seu tamaño aumentou vertiginosamente, pasando do primeiro disco duro de 5MB, que pesaba unha tonelada, aos discos actuais de varios TB cun tamaño algo maior que un teléfono móbil.




Estrutura dun disco magnético:

Nun disco magnético diferéncianse:
Caras: superficies superior e inferior de cada disco.
Pistas: círculos concéntricos en que se divide cada cara do disco.
Sectores: divisións que se fan en cada pista.
Cilindros: conxunto de pistas que están aliñadas verticalmente en todas as caras. Este utilízase nos discos duros, posto que neles hai varios con pistas en ambas as caras.




Memoria flash:

La memoria flash es un sistema de almacenamiento estático que no necesita corriente para mantener guardados los datos. Funciona mediante impulsos eléctricos y alcanza velocidades de funcionamiento muy superiores a otros dispositivos, porque permite leer y escribir datos de forma simultánea.

Se ha convertido en un soporte de uso habitual para almacenar y transportar información ya que, entre sus características destacan su gran capacidad, sus pequeñas dimensiones, su precio asequible, su gran resistencia, la posibilidad de usarla en dispositivos de diferente tipo y su facilidad de empleo. Eso sí, la vida de una memoria flash no es indefinida: se cifran entre cien mil y un millón las veces que se puede grabar información en ella.

Los tipos de memorias flash más empleadas son:
Memorias USB. Pequeños dispositivos con un chip de memoria flash. Se conectan al ordenador a través del puerto USB en caliente, es decir, aunque esté encendido. Generalmente, no hay que instalar ningún software ni driver para utilizarlas, ya que el sistema operativo las reconoce automáticamente.


Tarjetas de memoria. Son soportes de almacenamiento utilizados habitualmente en cámaras digitales y móviles, pormlo que se suelen conectar al ordenador a través de un lectro de tarjetas de memoria para transferir su información. Existen multitud de tipos y formatos, en función del fabricante; algunos de los más comunes son SD, Mini SD, MicroSD, NanoSD, Compact Flash, Memory Stick, xD,MMc, etc.




Unidade de estado sólido:

Unha unidade de estado sólido ou SSD (Solid State Driver) é un dispositivo de almacenamiento secundario de gran capacidade e alta velocidade. Ten o mesmo uso que os discos duros.

Tema 1. Sociedade do coñecemento. Actividade 3. Cidades intelixentes

Tema 1. Sociedade do coñecemento. Actividade 3. Cidades intelixentes

ACTIVIDADE 3.pdf
Desenrola os seguintes conceptos da páxina 15 do libro mediante parágrafos de 15 liñas aproximadamente e letra de tamaño 12, ampliando a información do libro:

• eAdministración.
• Teletrabajo.
• Gestión de tráfico.
• eSalud.

1. eAdministración: As administracións públicas permiten efectuar moitos trámites a través de Internet, o que elimina as esperas, permite un acceso inmediato á información e facilita a relación das administracións cos usuarios. A maxoría de empresas privadas tamén posibilitan multitude de xestións vía telemática, así como a obtención de facturas electrónicas. Esta, vai máis aló da mera automatización dos procesos administrativos e o desenvolvemento de produtos e servizos electrónicos. Supón unha nova concepción da relación cos cidadáns, empresas e institucións, e unha reinxeñería dos procesos. A introdución das TIC (Tecnoloxías da Información e Comunicacións) nas Administración mellora notablemente a produtividade e a calidade do servizo de atención a cidadáns e empresas, accedendo aos servizos da Administración en calquera momento e lugar dunha forma máis cómoda, personalizada, rápida e con menos gastos. A produtividade é de feito un dos aspectos máis preocupantes da economía española, e está intimamente relacionado co potencial de crecemento económico e a competitividade. O obxectivo do Goberno español é que os cidadáns poidan realizar todas as súas xestións administrativas por medios electrónicos, de forma que os Ministerios, as Comunidades Autónomas e os Concellos estarán obrigados a ofrecer os seus servizos por Internet, teléfonos móbiles, televisión dixital ou calquera medio electrónico futuro.
2. Teletraballo: O teletraballo consiste en desempeñar a actividade laboral a distancia empregando as tecnoloxías da información e a comunicación. O traballador desenvolve as súas funciona desde calquer lugar cun ordenador conectado a Internet. O traballo realízase nun lugar afastado das oficinas centrais ou das instalacións de produción, mediante a utilización das novas tecnoloxías da comunicación. É feito a distancia utilizando as TIC para vender produtos e servizos ao mundo. O concepto "a distancia" significa que se pode traballar desde a súa casa, a dun familiar ou amigo, un hotel, un restaurante, un ómnibus, un auto, un ciber ou calquera outro lugar. As Tics necesarias para estas tarefas son basicamente PC, Internet, celular, teléfono e cámara dixital, entre outras. Dentro de Internet englóbase principalmente a navegación web e o correo electrónico. E, segundo o caso, blogues, sitios web, software de tradución, mensaxería instantánea (chat) e telefonía IP (voIP).
3. Xestión intelixente de tráfico e coches autónomos: O emprego de sensores despregados pola cidade acuda a mellorar o aparcamento e movilidade en medio de transporte. Moitos vehículos incorporan un navegador GPS que proporciona ao conductor información do tráfico en directo e o guía por caminos sen atascos; incluso comezan a xurdir la vehículos que poden aparcarse ou conducirse de forma autónoma. Controlar o tráfico é unha actividade que leva sendo obxecto de estudo durante as últimas décadas debido a que o alto incremento do parque vehicular, principalmente en áreas urbanas, desencadeou unha crecente taxa de atascos. Evidentemente os atascos producen un efecto negativo nas cidades, tanto pola cantidade de combustible que se consome neles e as emisións que estas producen; como polo enorme tempo perdido polos viaxeiros, principalmente por aqueles que se desprazan de casa ao traballo e viceversa. Estes tres factores supoñen un custo elevado tanto para o cidadán como para o Estado. É evidente que tentar mellorar estes factores que tan negativamente repercuten na nosa sociedade debe estar na mente de todos os cidadáns, con todo a única forma de influír no estado do tráfico de forma automática e controlada é a través dos semáforos. Así pois, a finalidade deste proxecto é a de crear un sistema de control de tráfico automático capaz de influír sobre estes sinais luminosos para reducir o volume de vehículos na rede.
4. eSalud: A eSalud é a aplicación das tecnoloxías da información e a comunicación en diferentes aspectos que afectan ao coidado da saúde, desde o diagnóstico ata o seguimiento dos pacentes, pasando pola xestión das organizacións implicadas nestas actividades. Por exemplo, os médicos poden coñecer en tempo real aspectos como o azucre en sangue, a tensión arterial ou o ritmo cardíaco, grazas a sensores que empregan seus pacentes. BENEFICIOS: Permite dar soporte a calquera política sanitaria relacionada coas necesidades dos cidadáns, coa prestación de coidados ou coa xestión. Contribúen co seu desenvolvemento para facilitar os cidadáns da unha atención sanitaria, sen importar a súa condición persoal ou localización xeográfica, facilitando a mobilidade e permitindo a súa elección dos recursos sanitarios apropiados, nun marco de igualdade de oportunidades e participación informada. Ademais, co despregamento da eSalud facilítase: Prognóstico, prevención e seguimento de enfermidades. Personalización do sistema sanitario. Participación dos cidadáns na evolución, adaptación e mellora das políticas e servizos relacionados coa atención en saúde. Seguridade do paciente aumentada a través de todas as etapas do proceso sanitario.

Tema 1 Sociedade do Coñecemento: INTELIXENCIA ARTIFICIAL

Tema 1 Sociedade do Coñecemento: INTELIXENCIA ARTIFICIAL

• Definición de Intelixencia Artificial explicando para qué serven as súas técnicas e metodoloxías.
• Obxectivos básicos.
• Definición de Sistemas de Procesamento de linguaxe natural.
• Definición de Recoñecemento de Visión.
• Definición de Sistemas Baseados no Coñecemento e Sistemas Expertos.
• Definición de Redes Neuronais.
• Definición de Sistemas Inductivos.

1. A Intelixencia Artificial hai que enmarcala nun contexto evolutivo xa que está á vangarda das investigacións en informática e continuamente ábrense novas vías de investigación. En consecuencia non existe unha única definición de Intelixencia Artificial senón que esta depende da perspectiva desde a cal se tente realizar:

• Desde a perspectiva de Intelixencia (Brown, 1997: 1): intelixencia artificial trata de construír máquinas intelixentes que actúen como nós esperamos que a xente actúe.

• Desde a perspectiva da investigación (Brown, 1997:2): a intelixencia artificial estuda como lograr que as máquinas realicen tarefas que, polo momento, son realizadas mellor polos seres humanos.
  
  En resumo poderiamos dicir que a Intelixencia Artificial está formada
  por unha serie de técnicas e metodoloxías encamiñadas a resolver problemas non estruturados que necesitan do coñecemento para a súa resolución xa que carecen dunha resposta inmediata e mesmo presentan máis dunha solución como consecuencia da existencia de incerteza ou ambigüidade nos resultados finais ou parciais. Para a resolución dos devanditos problemas, a Intelixencia Artificial recorre aos algoritmos ou ás regras heurísticas.

 

2. A Intelixencia Artificial é unha rama da Informática, xurdida ao redor dos anos cincuenta, que persegue á vez dous obxectivos básicos:

• Estudar o comportamento intelixente dos seres humanos, incluíndo tanto o aspecto cognoscitivo como o perceptual, co fin de simulalo nun computador.

• Facer máquinas intelixentes e programas capaces de imitar o comportamento humano intelixente, é dicir que poidan realizar as operacións humanas de ver, oir, falar, razoar, xulgar, comprender, aprender da experiencia e comunicarse como o fan as persoas humanas.

 

3. Os sistemas de procesamiento da linguaxe natural son sistemas de sistemas cuxo obxectivo é o tratamento automático da información lingüística, é dicir, trátase de sistemas nos que o usuario introduce os datos no computador utilizando o mesmo linguaxe que utiliza para comunicarse con outras persoas, o computador codifica esa información en linguaxe de máquina para podela procesar e, unha vez procesada, xerar a saída adecuada en linguaxe natural.


4. Os sistemas de recoñecemento da visión son programas de computador que realizan tarefas de tratamento de imaxes, para manipulalas, realizar traballos de creatividade, publicidade, edición, controlar procesos industriais, de seguridade, etc., mediante a incorporación da capacidade visual a un computador para que sexa capaz de identificar o que ve. O seu estudo céntrase principalmente no desenvolvemento de sensores capaces de observar a contorna e de poder transmitir o que observan a un robot, co fin de que este retroaliméntese continuamente, en tempo real, e poida cambiar as operacións que realiza en función dos cambios na contorna.


5. Os sistemas baseados no coñecemento son programas informáticos que
conteñen o coñecemento dun dominio específico dunha forma explícita e
separado do resto do sistema, é dicir, existe unha clara separación entre os
coñecementos que posúe o sistema sobre o dominio e os mecanismos de explotación que utiliza o sistema para chegar a establecer as súas conclusións.
Cando o coñecemento que contén o sistema baseado no coñecemento é proporcionado por persoas expertas no dominio, nos atopamos ante os sistemas expertos.

Os sistemas expertos son programas que imitan o proceso de razoamento dos expertos humanos e proporcionan marcos de decisión co tipo de consello similares aos que se recibirían dun experto humano.


6. A redes neuronais son sistemas simulan o proceso de recoñecemento do
cerebro humano e do mesmo xeito que as neuronas biolóxicas, estes sistemas están deseñados para aprender da observación e a repetición. As redes neuronais tratan de resolver de forma eficiente problemas nos cales a información é difusa, incerta, contraditoria ou errónea.

En consecuencia como os problemas susceptibles de ser resoltos mediante a metodoloxía das redes neuronais son: problemas de optimización, problemas de recoñecemento e problemas de xeneralización.


7. Os sistemas inductivos xeran unha árbore de decisión a partir dun conxunto de exemplos que constitúen o conxunto de adestramento. É dicir, se trata de sistemas que parten dun conxunto de exemplos segundo un atributo, e van seleccionando ata que todos os exemplos do subconjunto elixido pertenzan a unha mesma clase conduzan a un mesmo resultado. Estes sistemas son útiles en aplicacións simples onde o conxunto de adestramento é relativamente completo e exacto, coñécense todos os datos e as súas solucións.

Dentro do conxunto de sistemas inductivos cabe destacar os sistemas de razoamento baseado en casos (RBC) que recuperan a experiencia relevante (feitos e solucións históricos) anterior, da que se dispón, para solucionar novos problemas que presentan características similares. O proceso que seguen é o seguinte: en primeiro lugar indícanse as características do problema a resolver; a partir delas o sistema realiza unha procura na base de casos que posúe ata atopar casos similares ao presentado; posteriormente, a solución dos casos atopados adáptanse ao problema exposto e na medida en que dita solución sexa aceptada polo usuario, engadirase á base de casos, para poder ser examinado cando se expoña un novo problema ao sistema.

Os sistemas RBC son adecuados para aqueles problemas que se caracterizan por: existir moita experiencia, a experiencia no dominio é valiosa e difícil de adquirir, o coñecemento pode ser capturado a través de casos, a creatividade e sentido común son partes do proceso de resolución do problema e o coñecemento é difícil de representar mediante regras.

Tema 1 Sociedade do Coñecemento: NANOTECNOLOXÍA

 Tema 1 Sociedade do Coñecemento: NANOTECNOLOXÍA

1. Definición de Nanotecnoloxía, incluindo a definición de nanómetro. 
2. Nanoelectrónica: a qué dará lugar? Relación coa tecnoloxía Informática.
3. Nanobiotecnoloxía: qué disciplinas combina? Aplicacións en Medicina.
4. Aplicacións á producción e almacenamento de enerxía.
5. Avances en Ciencias de Materiais.
6. Fabricación a nivel nanométrico.
7. Beneficios para a investigación sobre alimentos, auga e medio ambiente.
8. Contribución á seguridade.
9. Exemplos de produtos comercializados actualmente desenrolados a través de nanotecnoloxías.

1. A nanotecnoloxía non é unha tecnoloxía específica; nin sequera un grupo de tecnoloxías ben definidas. A nanotecnoloxía é máis ben un campo moi amplo e heteroxéneo da tecnoloxía no que se deseñan, caracterizan, producen e aplican estruturas, compoñentes e sistemas mantendo un control sobre o tamaño e a forma dos seus elementos constituíntes (átomos, moléculas ó macromoléculas) a nivel da escala dos nanómetros, de tal maneira que ditas estruturas, compoñentes ou sistemas posúen polo menos unha propiedade característica nova ou mellorada debido ao pequeno tamaño dos seus constituíntes.

A nanotecnoloxía utiliza un amplo rango de disciplinas científi co-técnicas co fi n de estudar materiales, partículas e estruturas que implican a creación ou presenza de elementos que teñen polo menos unha dimensión espacial inferior aos 100nm, sendo un nanómetro a millonésima parte dun milímetro. Os materiais constituídos por estruturas tan pequenas, a miúdo presentan propiedades distintas aos materiais tradicionais independentemente de que estean compostos polos mesmos constituíntes químicos. Por exemplo, poden presentar novas propiedades mecánicas, ópticas, químicas, magnéticas ou electrónicas.

1 nm = 0.000 000 001 m = 10^-9 m

2. Aínda que a nanotecnoloxía atópase aínda na súa infancia, xa se considera que constituirá unha auténtica revolución industrial no século XXI, de forma similar ao sucedido coa biotecnoloxía e a electrónica no século XX. Así, a comunicación da Comisión Europea "Cara a unha estratexia europea para as nanotecnoloxías" do 12 de maio de 2004 propón varias accións como parte de un enfoque integrado para o mantemento e fortaleciminto da posición da I+D europea no ámbito de as nanociencias e as nanotecnoloxías. 

Desta maneira, a nanoelectrónica dará lugar a sistemas de almacenamento de datos de moi alta densidade de registro (por exemplo, 1 Terabit/polgada2) e as novas tecnoloxías de visualización a base de plásticos flexibles. A longo prazo, o desenvolvemento da nanoelectrónica molecular ou biomolecular, a espintrónica e a informática cuántica abrirán novos horizontes á tecnoloxía informática. A nanoelectrónica estará na orixe dunha nova xeración de computadores, teléfonos, automóbiles, electrodomésticos e calquera sistema de automatización necesario en calquera equipo de aplicación industrial ou doméstico.

3. No caso da nanobiotecnología, está a combinarse a enxeñería a nivel molecular coa bioloxía, ben manipulando directamente sistemas vivos, ou creando biochips como os que xa se están producindo na actualidade inspirados en materiais biolóxicos.

Nun futuro próximo, a nanobiotecnoloxía proveranos con novas innovacións extraordinarias no campo do medicamento por exemplo, con novos sistemas de diagnóstico miniaturizados que poderían implantarse e utilizarse na detección precoz de enfermidades, recubrimentos e nanocompuestos desenvolvidos mediante o recurso ás nanotecnoloxías, non exclusivamente na súa produción senón nos conceptos de deseño dos materiais constituíntes, que mellorarán a bioactividade e biocompatibilidade dos implantes, novas matrices soporte capaces de autoestruturarse que están a facilitar o desenvolvemento dunha nova xeración de materiais no ámbito da enxeñería de tecidos e dos materiais biomiméticos, abrindo a posibilidade, a longo prazo, de conseguir a síntese de órganos de substitución. Están a desenvolverse novos sistemas de administración dirixida de medicamentos e recentemente conseguiuse levar e introducir nanopartículas ao interior de células cancerosas para o seu tratamento, por exemplo, mediante calor.

4. Tamén o campo da produción e almacenamento de enerxía poderá benefi ciarse, por exemplo, dos novos desenvolvementos en pilas de combustible ou sólidos lixeiros nanoestructurados que teñen o potencial para un almacenamento eficaz do hidróxeno. Están a desenvolverse tamén células solares fotovoltaicas eficaces e de baixo custo (por exemplo a «pintura solar»). Os avances no campo das nanotecnoloxías tamén permitirán aforros enerxéticos a través dunha mellora dos illamentos, do transporte e dunha iluminación máis eficaz.

5. Os avances da ciencia dos materiais mediante o recurso ás nanotecnoloxías son de gran alcance e o seu impacto deixarase sentir en case todos os sectores. As nanopartículas xa se empregan para reforzar materiais ou funcionalizar cosméticos. Recórrese ao uso de nanoestructuras superficiales para conseguir superficies resistentes ao relado, hidrófugas, limpas ou estériles. O enxerto selectivo de moléculas orgánicas a través da nanoestructuración superficial permitirá avanzar na fabricación de biosensores e de dispositivos electrónicos moleculares. Así mesmo, pódense mellorar e facer avanzar enormemente os rendementos dos materiais en condicións extremas, coas consecuentes aplicacións nos sectores espacial e aeronáutico.

6. A fabricación a nivel nanométrico esixe un novo enfoque interdisciplinar tanto na investigación como nos procesos de fabricación. Conceptualmente considéranse dúas vías de traballo: a primeira consiste na miniaturización dos microsistemas denominado enfoque «de arriba abaixo» ou «topdown» e a segunda, en imitar a natureza mediante o desenvolvemento de estruturas a partir dos niveis atómico e molecular denominado enfoque «de abaixo arriba» ou «bottom-up». O primeiro podería describirse como un proceso de ensamblaxe, o segundo como un proceso de síntese. O enfoque de abaixo a arriba atópase en fase inicial de desenvolvemento, pero o seu impacto potencial é de gran alcance e podería alterar as rutas actuais de produción.

7. A investigación sobre os alimentos, a auga e o medio ambiente tamén pode beneficiarse das nanotecnoloxías con, por exemplo, o desenvolvemento de instrumentos para detectar e neutralizar a presencia de microorganismos ou praguicidas. Mediante novas técnicas de nanoetiquetado miniaturizado podería realizarse o seguimento desde orixe dos alimentos importados. O desenvolvemento de métodos de recuperación baseados no uso de nanotecnoloxías (por exemplo, técnicas foto-catalíticas) permiten paliar e limpar o efecto da contaminación e outros danos ambientais (por exemplo, contaminación por petróleo da auga ou do chan).

8. A contribución á seguridade poderá realizarse a través de, por exemplo, novos sistemas de detección de alta especificidade de alerta precoz ante axentes químicos ou biolóxicos, sensibles ata o nivel molecular. O nanoetiquetado dos billetes de banco podería contribuír á protección da propiedade. Tamén está en marcha o desenvolvemento de novas técnicas criptográficas para a comunicación de datos.

9. Xa se comercializaron varios produtos desenvolvidos a través das nanotecnoloxías. Trátase de produtos sanitarios (vendaxes, válvulas cardíacas, etc.), compoñentes electrónicos, pintura resistente ao relado, equipos deportivos, teas antiarrugas e antimanchas e lociones solares. Os analistas cifran o mercado deste tipo de produtos na actualidade en aproximadamente 2.500 millóns de euros, pero opinan que ascenderá por centos de miles de millóns de euros para o ano 2010 e a un billón despois desa data.

Tema 1. Sociedade do coñecemento. ROBÓTICA.

Tema 1 Sociedade do Coñecemento: ROBÓTICA.

1. Definición completa de Robot e Robótica. Explica os termos reprogramable e multifuncional aplicados a un robot.
2. Características dos robots. 
3. Tipos de robots según o sistema de coordenadas. Captura de pantalla os debuxos de sistemas de coordenadas e os pegas en Open Office Draw, os recortas e engades os textos correspondentes co cadro de textos que aparece no cadro de ferramentas da parte inferior da pantalla. Unha vez rematado exportas o arquivo en formato .PNG e o insertas como imaxe no teu blog
4. Tipos de sensores empregados nos robots. En cada apartado inclue unha imaxe.
5. Clasificación xeral. En cada apartado inclue unha imaxe.

 1. En 1979, o "Robot Institute of America" define a un robot como: 'Un manipulador reprogramable e multifuncional deseñado para trasladar materiais, pezas, ferramentas ou aparellos específicos a través dunha serie de movementos programados para levar a cabo unha variedade de tarefas'. Os robots son capaces de realizar tarefas repetitivas de forma máis rápida, barata e precisa que os seres humanos. Dise que un robot ten intelixencia artificial (I.A.) debido a que ten a capacidade de obter información da súa contorna e en función desta actuar. Considérase a un robot como un axente autónomo intelixente cando cumpre os seguintes requisitos:

- Autonomía: O sistema de navegación reside na propia máquina, que debe operar sen conexión física a equipos externos.

- Intelixencia: O robot posúe capacidade de razoar ata o punto de ser capaz de tomar as súas propias decisións e de seleccionar, fusionar e integrar as medidas dos seus sensores.

Poderiamos aproximarnos a unha definición de Robótica como: o deseño, fabricación e utilización de máquinas automáticas programables co fin de realizar tarefas repetitivas como o ensamble de automóbiles, aparellos, etc. e outras actividades. Segundo Isaac Asimmov, a Robótica é a tecnoloxía aplicada aos robots. Os robots poden ser de diferentes deseños do mesmo xeito que programas, todo depende da función que vaian realizar. O que se se coñece son as diferentes características que poden posuír, entre estas atopamos:
- A precisión que teñen á hora de realizar unha acción ou movemento.
- A capacidade de carga, en quilogramos que o robot pode manexar.

Cando dicimos que un robot é reprogramable significa que podemos volver a programar este mediante linguaxes informáticos para realizar funcións iguais, mejoradas ou totalmente diferentes ás que realizaba. E defínese robot multifuncional como aquel que é capaz de facer distintas funcións ao mesmo tempo.


2. Caracteríticas dos robots:
- O grao de liberdade que teñen cos seus movementos. Adoita coincidir co non de articulacións
que ten o robot.
- O sistema de coordenadas que especifica a que direccións se realizasen os seus
movementos e posicións. Estas poden ser coordenadas cartesianas (x,e,z), cilíndricas, etc.
- A programación de cada robot ou o poder de aprendizaxe que cada un ten.


3. Tipos de robots según o sistema de coordenadas:

4. SENSORES:

O sensor traduce a información que lle chega do exterior nun impulso eléctrico, normalmente dixital (pasa ou non pasa corrente), que pode ser analizado e procesado pola unidade de control do sistema.

Existe unha gran variedade de sensores, entre eles podemos citar:

- Sensores de temperatura:
Un exemplo son os termistores: trátase de resistencias cuxo valor ascende con a temperatura (termistor PTC) ou ben diminúe coa temperatura (termistor NTC).
Por tanto, depende da temperatura que o termistor permita ou non o paso da corrente polo circuíto de control do sistema. O símbolo e a aparencia dun termistor é:

 

- Sensores de posición:

Entre outros temos:

- Finais de carreira: Trátase dun interruptor que consta dunha pequena peza móbil e dunha peza fixa que se chama NA, normalmente aberto, ou NC, normalmente pechado.

-Magnéticos: Detectan os campos magnéticos que provocan os imáns ou as correntes eléctricas. O principal é o chamado interruptor Reed; consiste nun par
de láminas metálicas de materiais ferromagnéticos metidas no interior dunha cápsula que se atraen en presenza dun campo magnético, pechando o circuíto. O interruptor Reed pode substituír aos finais de carreira para detectar a posición dun elemento móbil, coa vantaxe de que non necesita ser empuxado fisicamente polo devandito elemento senón que pode detectar a proximidade sen contacto directo.

-Ópticos: Detectan a presenza dunha persoa ou dun obxecto que interrumpen o feixe de luz que lle chega ao sensor.
Os principais sensores ópticos son as fotorresistencias, as LDR.

- Sensores de humidade:
Baséanse en que a auga non é un material illante como o aire senón que ten unha condutividade eléctrica. Por tanto un par de cables eléctricos espidos (sen cinta illante recubríndoos) van conducir unha pequena cantidade de corrente se o ambiente é húmido; se colocamos un transistor en zona activa que amplifique esta corrente temos un detector de humidade.

- Sensores de son:
Mediante un difragma que ao moverse polas ondas sonoras, despraza a placa dun condensador facendo variar a súa capacidade.

5. CLASIFICACIÓN XERAL:

Desde un punto de vista moi xeral os robots poden ser dos seguintes tipos:

Androides:
Os androides son dispositivos que se parecen e actúan como seres humanos. Os robots de hoxe en día veñen en todas as formas e tamaños, pero fóra dos robots que aparecen nas feiras e espectáculos, non se parecen ás persoas e por tanto non son androides. Actualmente, os androides reais só existen na imaxinación e nas películas de ficción.

Móviles:
Os robots móbiles están provistos de patas, rodas ou orugas que os capacitan para desprazarse de acordo á súa programación. Elaboran a información que reciben a través de os seus propios sistemas de sensores e empréganse en determinado tipo de instalacións industriais, sobre todo para o transporte de mercadorías en cadeas de produción e almacéns. Tamén se utilizan robots deste tipo para a investigación en lugares de difícil acceso ou moi distantes, como é o caso da exploración espacial e das investigacións ou rescates submarinos.

Industriais:
Os robots industriais son dispositivos mecánicos e electrónicos destinados a realizar de forma automática (sen a intervención humana) determinados procesos de fabricación ou manipulación. Os robots industriais, na actualidade, son con moito os máis frecuentemente atopados. Xapón e Estados Unidos lideran a fabricación e consumo de robots industriais sendo Xapón o número uno. Os robots industriais xorden pola necesidade de:

- Fabricar produtos de maneira económica.

- Que os produtos sexan de calidade.

- Que dun mesmo produto póidanse elixir moitas opcións.

Como exemplo, pensa nun automóbil, dun mesmo modelo, podes elixir, a cor, o número de portas, o tipo de lamias, con ou sen alerón e todas as opcións de acabado interior. Unha fábrica de coches, que constrúe cada día uns mil coches, cada un cos seus distintas opcións, necesita utilizar robots para que estes coches podámolos comprar a un prezo alcanzable e teñamos garantía do seu funcionamento.

Robots para próteses médicas:
Son as próteses robóticas e os recentes robots de asistencia en quirófano (como o robot cirurxián Da Vinci).

Tema 1 Sociedade do Coñecemento: DOMÓTICA.

Cos contidos que se enumeran a continuación crea unha entrada nova no teu blog co nome de Tema 1 Sociedade do Coñecemento: DOMOTICA.

• Campo de aplicación.
• Fines principais dos sistemas domóticos.
• Define os 3 sistemas denominados como domóticos.
• Pon exemplos de nodo, actuadores e dispositivos de entrada.
• Fai a táboa cos dispositivos dunha vivenda con grao de automatización normal, indicando funcionalidade e aplicación de cada un. 

 1. Esta Instrución establece os requisitos específicos da instalación dos sistemas de automatización, xestión técnica da enerxía e seguridade para vivendas e edificios, tamén coñecidos como sistemas domóticos.

O campo de aplicación comprende as instalacións daqueles sistemas que realizan unha función de automatización para diversos fins, como xestión da enerxía, control e accionamiento de receptores de forma centralizada ou remota, sistemas de emerxencia e seguridade en edificios, entre outros, con excepción daqueles sistemas independentes e instalados como tales, que poidan ser considerados no seu conxunto como aparellos, por exemplo, os sistemas automáticos de elevación de portas, persianas, toldos, peches comerciais, sistemas de regulación de climatización, redes privadas independentes para transmisión de datos exclusivamente e outros aparellos, que teñen requisitos específicos recollidos nas Directivas europeas aplicables conforme ao establecido no artigo 6 do Regulamento Electrotécnico para Baixa Tensión.

Quedan excluídas tamén as instalacións de redes comúns de telecomunicacións no interior dos edificios e a instalación de equipos e sistemas de telecomunicacións aos que refírese o Regulamento de Infraestrutura Común de Telecomunicacións (I.C.T.), aprobado polo R.D. 279/1999.

Igualmente están excluídos os sistemas de seguridade reglamentados polo Ministerio do Interior e Sistemas de Protección contra Incendios, reglamentados polo Ministerio de Fomento (NBE-CPI) e o Ministerio de Industria e Enerxía (RIPCI).

Con todo, ás instalacións excluídas anteriormente, cando formen parte dun sistema máis complexo de automatización, xestión da enerxía ou seguridade de vivendas ou edificios, se aplicaranlles os requisitos da presente Instrución ademais os requisitos específicos regulamentarios correspondentes.

2. Os sistemas domóticos realizan o control integrado de múltiples elementos dunha instalación cos fins principais de:
- Aumentar o confort, mediante a automatización de elementos da instalación.
- A xestión técnica do a enerxía, por exemplo para o aforro ou a eficiencia enerxética.
- Garantir a seguridade das persoas, os animais e os bens.
- Permitir a comunicación do sistema con redes de telecomunicación externas.

3. Sistemas de Automatización, Gestión da Enerxía e Seguridade:

1. Sistemas de automatización que controlan aparellos ou sistemas tales como iluminación, climatización, persianas e toldos, sistemas de rega, control de electrodomésticos, etc.
Un sistema que controla a climatización, a apertura de persianas, a iluminación do local e a rega do xardín, que teña en conta as condicións meteorolóxicas presentes ou as súas previsións, mediante unha lóxica, considérase que é un sistema domótico, xa que recibe información de diferentes entradas, procésaa e decide o tipo de actuación sobre cada elemento controlado.Un reloxo-programador simple de aceso/apagado ou similar non se considera un sistema domótico en si mesmo xa que, aínda que emita unha orde de aceso ou apagado, non recibe información externa nin procesa ningunha información. Con todo, se o reloxo programador esta integrado nun sistema como o descrito no parágrafo anterior, se considera parte do sistema domótico.

2. Sistemas de xestión da enerxía que controlan ou secuencian o aceso de varios electrodomésticos, con obxecto de realizar un uso máis racional da enerxía, limitando a potencia máxima demandada ou adaptando o consumo a horarios nos que o prezo de a enerxía é menor. Cando unha iluminación conta unicamente cun sensor de presenza para evitar que a luz permaneza acesa sen ocupación do local, non se considerará un sistema domótico en si mesmo, pero se estivese integrado nun sistema máis complexo debería considerarse como parte do sistema domótico.

3. Sistemas de seguridade que sirvan para a detección de intrusos, incendios, fugas de auga ou gas, disparos de proteccións eléctricas e xestión da súa reenganche, recibindo información dos distintos subsistemas e executando ordenes de aviso, corte de subministración, previamente establecidas. Os diferentes subsistemas (central de detección de incendios, central antirrobo, etc.) ademais deberán cumprir as prescricións regulamentarias propias que lle sexan de aplicación individualmente.

4.  - Nodo: Cada unha das unidades do sistema capaces de recibir e procesar información comunicando, cando cumpra con outras unidades ou nodos, dentro do mesmo sistema. Sería un computador ou un autómata que reciba sinais de sensores de temperatura, humidade, luz, etc. e procese ditas sinais para dar ordes aos sistemas que actúan sobre a climatización, a iluminación, as persianas ou o sistema de rega. Así mesmo, podería estar conectada á rede de tecnoloxías da información (RTI) para recibir información das previsións meteorolóxicas.

- Actuador: É o dispositivo encargado de realizar o control dalgún elemento do Sistema, por exemplo, electroválvulas (subministración de auga, gas, etc.), motores (persianas, portas, etc.), sirenas de alarma, reguladores de luz, etc. Serían o contactor que alimenta os motores das persianas, a electroválvula do sistema de rega ou un regulador de intensidade de luz.

- Dispositivo de entrada: Sensor, mando a distancia, teclado ou outro dispositivo que envía información ao nodo. Serían os medidores de temperatura ou humidade, as células fotoeléctricas, etc. que envían información ao nodo.

5.

Tema 1 Sociedade do Coñecemento. Actividade1

ACTIVIDADE1

ACTIVIDADE1.pdf

Crea unha táboa de 5x2. Na columna da esquerda irán os textos correspondentes os conceptos indicados mais abaixo (aprox 12 liñas en tamaño de letra 12). Na columna da dereita irán imaxes relacionadas descargadas de Internet nun tamaño proporcionado ó texto (o mesmo tamaño para todas as imaxes). Os conceptos (están definidos na pax 11 do libro e se trata de engadir información ata completar as 12 liñas necesarias) son os seguintes:

•     Sociedade de información. 
•     Sociedade do coñecemento.
•     Brecha dixital.
•     Alfabetización dixital.
•     Adición as novas tecnoloxías.

Tema 1 (1ºBach)

Google Sites

A miña música preferida

Entre os estilos musicais que máis me gustan están o house, techno e electrónica.
O house é un estilo de música electrónica que se orixinou na cidade de Chicago, Estados Unidos, ao comezo dos anos 1980. É un xénero electrónico cuxas principais influencias están no electro, synthpop, hi-NRG, electrónica,.... Aínda que tamén está influenciado polas variantes soul e funk da música disco.
O techno é un xénero musical que xurdiu en Detroit, Estados Unidos, ao igual que o house na década dos 80.  A orixe do techno atópase na fusión de certas correntes de música europea, basadas no uso experimental do sintetizador engadindo a influencia dunha estética e temática futurista.
Considérase como música electrónica á música elaborada por máquinas electrónicas concibidas para crear sons.
Algúns exemplos de artistas de música house son Avicci, Afrojkack, David Guetta, Bob Sinclair e Armin Van Buuren. Os cales participan en festivais de grande prestixio como Tomorrowland, Ultra Music Festival (UMF),...ç